Cesarska tetra
Nematobrycon palmeri
Eigenmann, 1911
Stanisław Sitko
|
Rodzina: Characidae
Podrodzina: Tetragonopterinae
Ojczyzna: Kolumbia, północno-zachodnie Kordyliery. Żyje w strumykach leśnych oraz dopływach Rio San Juan. Odkryta w roku 1911.
Budowa ciała, ubarwienie, odróżnienie płci. Ryby te mają ciało wydłużone i bocznie spłaszczone. Długość tych ryb około 6 cm. Od oka po płetwę ogonową przebiega czarna, błyszcząca pręga. Ponad nią biegnie ciemnoniebieski, świecący pasek. Płetwa grzbietowa u samczyków jest sierpowato wygięta i jest koloru cytrynowo-żółtego. Samczyk posiada ponadto, w środkowej części ogona, krótki miecz. Cytrynowo-żółte są też płetwy grzbietowe oraz płetwa ogonowa, zaś sam grzbiet tych ryb jest oliwkowo-brunatny. Samiczka jest mniejsza od samca, który w odróżnieniu od niej ma dłuższe płetwy, grzbietową i ogonową. Podbrzusze obie ryby mają białawe. Pływają lekko pochylone głową w dół.
Hodowla. Do hodowli tych ryb najlepiej nadają się akwaria średnie i duże, .gęsto obsadzone roślinami. W takich akwariach należy przewidzieć jednak dostateczną ilość miejsca do swobodnego pływania, bowiem ryby te pływają gromadą. Woda nie powinna być zbyt twarda, lekko kwaśna, a jej optymalna temperatura winna wahać się w granicach 22- -24°C.
Na około 5 dni przed tarłem oddzielamy samce od samiczek. Taka praktyka wykazała większą aktywność w czasie tarła. Warto wiedzieć, że już 3-4 centymetrowe ryby zdolne są do tarła. Ryby tej wielkości składają zwykle mniej ikry. Tarło warto odłożyć na czas, gdy ryby podrosną do wielkości 6 cm.
Do tarła najlepiej nadają się zbiorniki o pojemności 10-12 litrów. Akwaryści używają wody miękkiej, z dodatkiem wyciągu z torfu lub z szyszki olchy. Lepsza jest jednak woda z nieskażonych terenów leśnych. Dobre wyniki daje woda o twardości 2,5-3,0° niemieckich, pH 6,5.
Dno akwarium tarliskowego najlepiej pokryć warstwą drobnolistnych roślin, umocowanych na szklanym ruszcie lub na perforowanych płytkach plastikowych, wyjętych z akumulatorów i odpowiednio oczyszczonych tj. wygotowanych. Do tak przygotowanego akwarium przenosimy wieczorem parę ryb i zwykle następnego dnia dochodzi do tarła. Samiec wabi samiczkę w roślinny gąszcz, gdzie następuje składanie ikry. Z praktyki wynika, że dobrze jest do jednego akwarium wpuścić 2-3 samiczki i tylko jednego samca. Dzięki temu samiczki w czasie tarła mogą trochę wypoczywać w gąszczu roślin. Jeżeli jest tylko jedna samiczka, dochodzi czasem do tragedii, bowiem samczyk potrafi samiczkę tak zamęczyć, f że ta ginie. Ikra wypuszczana jest przez samiczkę pojedynczo i w związku z tym tarło trwa dość długo, nawet do kilku godzin. W ciągu jednego tarła samiczka składa zwykle około 40 ziarenek ikry. Zdarzają się jednak przypadki, gdy ilość jaj dochodzi nawet do 100 sztuk. Narybek wylęga się w temperaturze 24- -26°C, po 36 godzinach. Dostrzegamy go przeważnie na ściankach akwarium, gdzie jest przyczepiony. W 4-5 dniu zaczyna pływać. Barwa narybku jest jasno-brązowa, zaś długość dochodzi do 3-4 mm.
Fot: B. Ziarko
Ryby te są bardzo płochliwe i dlatego akwaryści bardzo często zaciemniają akwarium. Kryją się one również w gąszczu roślin lub pływają po dnie. Są bardzo wrażliwe na światło dzienne i sztuczne. W czasie wzrostu wymagają spokoju. Bardzo często ryby te pozostają w ukryciu, nie podpływają do podawanego im pokarmu i giną. Jeżeli spełnimy jednak omówione warunki, wychowanie narybku jest stosunkowo łatwe.
Karmimy je najdrobniejszym pokarmem żywym, tj. wrotkami a później naupliusami, czyli larwami oczlików. Narybek dobrze karmiony rośnie dość szybko i w ciągu pierwszego miesiąca może osiągnąć długość do 20 mm. Rybki te w 5 lub 6 tygodniu życia należy przenieść do większego akwarium. Rosną wtedy szybciej. Już u 14-dniowych okazów można zauważyć ciemną, błyszczącą pręgę, która przebiega prawie przez środek ciała. Rodzice w zasadzie nie zjadają złożonej przez siebie ikry, jednak akwarysta powinien być ostrożny i po tarle przenieść tarlaki do innego zbiornika. Po odłowieniu tarlaków wodę odkażamy słabym roztworem „Cilexu”, trypaflawiny, lub akryflawiny. Hodowca nie eksperymentuje jedną parą ryb. Posiada do dyspozycji stadko dochodzące do 20 sztuk. Nematobrycon palmeri jest rybą, która żyje gromadnie. Jest wyjątkowo odporna na choroby. Doskonale nadaje się do akwariów ozdobnych i dobrze współżyje z innymi gatunkami ryb.
Literatura:
Frank Stanisław – Akvariove ryby – 1984
Frey Hans – Salmler Zierfisch – Monograhien – Band 1 – 1971 Sterba Giinter – Lexikon der Aquaristik und Ichthyologie – 1978
Recenzował: dr Alfred Borkowski
|