Rybki z rodzaju Danio i Brachydanio należą, obok brzanek, do najpopularniejszych ryb akwariowych z rodziny karpiowatych (Cyprinidae). Miłośnicy chętnie zasiedlają swoje akwaria przedstawicielami tych rodzajów, gdyż ze względu na swe piękne ubarwienie i ruchliwy sposób bycia są to bardzo atrakcyjne ryby. Nie bez znaczenia jest także fakt, że ryby należące do omawianych rodzajów nie są agresywne i doskonale nadają się do akwariów towarzyskich.
Wszystkie gatunki z rodzaju Danio i Brachydanio są łatwe w hodowli i polecać je można nawet początkującym akwarystom. Aby jednak czuły się one dobrze, przeznaczony dla nich zbiornik należy odpowiednio urządzić. Przede wszystkim akwarium nie powinno być zbyt gęsto zarośnięte roślinami, gdyż omawiane ryby są bardzo ruchliwe, a więc powinny mieć warunki do swobodnego pływania. Przeznaczony dla nich zbiornik powinien być raczej duży i dosyć długi. Przedstawiciele wszystkich gatunków Danio i Brachydanio są rybami stadnymi i najlepiej czują się w większych grupach. A oto charakterystyka poszczególnych gatunków:
Ojczyzną tej ryby są Indie Wschodnie (Madras, Bengal). Do Europy po raz pierwszy sprowadził je w roku 1905 Paul Matte. W tym samym roku rozmnożył je w Dreźnie J. Thumma. Ciało jej jest wydłużone, bocznie nieco spłaszczone. Ubarwienie złocistobrunatne, grzbiet oliwkowy. Wzdłuż ciała, od pokryw skrzelowych, ciągnie się pięć równoległych pasów o barwie błękitu pruskiego. Rybka ta osiąga długość 4-5 cm. Chów łatwy. Temperatura wody 22-28°C, pH około 7, twardość nie odgrywa większej roli. Ryby należy karmić drobnym planktonem, rurecznikami, drobnymi doniczkowcami. Chętnie też spożywają pokarmy suche.
Rozmnażanie łatwe. Wielkość zbiornika tarliskowego uzależniamy od liczby tarlaków. Dno akwarium pokrywamy całkowicie mchem wodnym. Temperatura 26°C, pH 7. Tarlaki wpuszczamy w proporcji; na jedną samiczkę dwa samce (2,l). Każda samiczka składa przeciętnie 200 sztuk ikry. Narybek lęgnie się w okresie pomiędzy drugim a dziewiątym dniem. Po zużyciu zawartości pącherzyka żółtkowego narybek zaczyna pływać i samodzielnie pobierać pokarm. Żywimy go „pyłem” stawowym (wrotki, larwy oczlików); w miarę wzrostu rybek podajemy drobne rozwielitki, oczlikp i węgorki, tzw. „mikro”. Pożywienie urozmaicamy przez podawanie pokarmów suchych, np. Mikro-Vit. Co kilka dni wymieniamy część wody w akwarium, wymieniając ją na świeżą. Przy dobrej pielęgnacji narybek rośnie bardzo szybko.
Pochodzenie tej ryby nie jest dokładnie znane. Jest ona przypuszczalnie mutantem Danio (Brachydanio) rerio lub mieszańcem. Kształt i wielkość identyczne jak u danio pręgowanego. Ubarwienie ciała złociste w brązowe kropki. Płeć, podobnie jak u wyżej opisanej ryby, rozróżniamy po kształcie brzucha, który u samicy jest zaokrąglony. Warunki chowu i rozmnażania jak wyżej. Znane są weloniaste odmiany danio pręgowanego i lamparciego.
Tan gatunek danio pochodzi z Birmy. Pierwszy raz sprowadziła go do Europy w roku 1911 firma Scholzeu. Poetzschke z Berlina. Ryby podobne w budowie do danio pręgowanego. Ciało jasnobrunatne z oliwkowym odcieniem. Wzdłuż boków.biegną trzy niebieskoczarne pasy, poniżej rzędy małych, czarnych kropek. Ryba mniej ruchliwa od opisanych, dlatego może być chowana w mniejszych akwariach. Pozostałe warunki hodowli jak u danio pręgowanego.
Ojczyzną tego gatunku są Indie Wschodnie oraz Półwysep Malajski, Tajlandia i Sumatra. Do Europy przywieziony po raz pierwszy w roku 1911. Z budowy ciała podobny do poprzednich gatunków, jedynie nieco większy. Zasadnicze ubarwienie ciała oliwkowoszare, grzbiet ciemniejszy, ku płetwie ogonowej przechodzi w odcień wiśniowy. Wzdłuż bocznej linii ciała, od nasady płetw brzusznych ku ogonowi, ciągnie się czerwony niebieskofioletowo , obramowany pas. W świetle padającym do przodu ryba mieni się przepięknie barwami tęczy, co w pełni usprawiedliwia jej polską nazwę. Warunki podobne jak u innych danio. Narybek rośnie nieco wolniej. We wczesnym wieku można, go odróżnić od pozostałych gatunków po miedzianej tęczówce oka; narybek danio pręgowanego i lamparciego ma tęczówkę zieloną, a kropkowanego złotą.
DANIO MALABARSK1 – Danio malabaricus Jerdon. 1849
Żyje na zachodnim wybrzeżu Indii i na Cejlonie. Rybę tę przywieziono do Europy w roku 1909. Jej podłużne, bocznie nieco spłaszczone ciało dorasta do 14 cm długości. Ubarwienie srebrzyste z niebieskawym odcieniem. Wzdłuż boków ciała biegną 3-4 stalowoniebieskie pasy. Dorosłe samce są smuklejsze i intensywniej ubarwione od samic Ze względu na swą wielkość i ruchliwość wymagają dużych zbiorników. Jak u wszystkich danio podczas tarła dość wysoka temperatura i jasne oświetlenie, pozostałe warunki hodowli jak wyżej.
DANIO KRĘPACZEK – Danio devario (Hamilton et Buchanan, 1822)
Ojczyzną tej ryby jest BengaL Do Europy została sprowadzona dopiero w roku 1938. W swym naturalnym środowisku dorasta do 12 cm. Ciało jej jest krępe i dość wysokie. Ubarwienie ogólne zielonosrebrzyste. Partia barkowa błękitna z nieregularnymi, poprzecznymi żółtymi prążkami. Od środka ciała do nasady płetwy ogonowej biegną trzy niebieskie podłużne pasy przedzielone pasami żółtymi. Dojrzałe samice mają ciało wyższe z wyraźnie zaokrągloną partią brzuszną. Zbiornik dość duży, dostosowany do wielkości togo gatunku. Pozostałe warunki chowu i rozmnażania jak u innych danio.