U wielu gatunków ryb niemożliwa jest wspólna hodowla osobników dorosłych oraz ich potomstwa w różnym wieku, gdyż nawet u gatunków, których rodzice opiekują się ikrą i młodymi, narybek jest pożerany przez starsze i większe rodzeństwo. Praktyka akwarystyczna wykazała, że hodowla taka jest jednak możliwa u niektórych gatunków pochodzących z jeziora Tanganika. Gatunki te nie wykazują w akwarium skłonności do zjadania młodszego rodzeństwa, pomimo, że odżywiają się innymi organizmami o podobnej wielkości. Właściwość ta jest od dawna wykorzystywana przez akwarystów. Przyczyny takiego właśnie zachowani niektórych pielęgnicowatych z jeziora Tanganika leżą w biologii ich rozrodu i zostały zbadane stosunkowo niedawno, a najdokładniej przebadano je u księżniczki z Burundi (Lamprologus brichardi).
Księżniczki z Burundi w naturze występują na kamienistym dnie jeziora Tanganika na głębokości od 3 do 35 metrów. Podwodne obserwacje terenowe wykazały, że wśród tych ryb można wyróżnić dwa typy zgrupowań osobników: – zgrupowania ryb dojrzałych płciowo ale nie posiadających własnego terytorium lęgowego i nie rozmnażających się. Osobniki stanowią swoistą rezerwę rozrodczą populacji księżniczek, a ich istnienie wynika z braku dostatecznej liczby terytoriów lęgowych. Zgrupowania te składają się przeważnie z ryb średniej wielkości. W razie zwolnienia się terytorium lęgowego, powiedzmy w skutek śmierci dotychczasowego właściciela, jest ono natychmiast zajmowane przez osobnika ze zgrupowania, który przystępuje wtedy do rozrodu. – zgrupowania rodzinne składające się z samca, samicy i ich potomstwa w różnym wieku i o różnej wielkości. Rodzina zajmuje obszar o promieniu około 30 cm gdzie została złożona ikra. Terytorium to jest aktywnie bronione przed rybami nie należącymi do rodziny. Niekiedy spotyka się też takiego samca, który monopolizuje dwa terytoria lęgowe wraz z samicami, które stają się jego haremem. Obserwacje zachowania rodzin wykazały istnienie wewnątrz nich zjawiska pomocy starszego rodzeństwa w wychowaniu młodszego. Młodociani członkowie rodziny (do około 3,5 cm długości) biorą czynny udział razem z rodzicami w obronie terytorium lęgowego przed nienależącymi do rodziny osobnikami własnego gatunku, jak również przed innymi rybami. Usuwają oni także ślimaki i okruchy piasku z otoczenia jaj oraz czyszczą jaja i larwy. Szczególnie aktywne w obronie terytorium są osobniki młodociane o długości od około 1,5 do 3,5 cm. Po przekroczeniu tej ostatniej wielkości potomstwo jest przepędzane przez rodziców z terytorium lęgowego i zasila zgrupowania osobników nieterytorialnych. Obserwowany u księżniczki z Burundi system rodzinnego wychowywania młodych jest znakomitym przykładem na niezwykłość i złożoność zachowań rozrodczych ryb z rodziny pielęgnicowatych. Właśnie to zachowanie o którym piszę umożliwia im udany rozród w środowiskach bardzo gęsto zasiedlonych, gdzie jaja i narybek księżniczki z Burundi nie miałyby inaczej żadnej szansy przeżycia wskutek drapieżności innych ryb. Przystosowanie się pielęgnicowatych do rozrodu w różnych środowiskach przedstawiłem w artykule: „Rozpoznawanie się narybku i rodziców u ryb z rodziny pielęgnicowatych” Akwarium nr 6/80 str. 194-197.