Brzanka różowa
Barbus conchonius
(Hamilton – Buchanan, 1822)
Aleksy Moj |
Brzanka różowa należy do rodziny karpiowatych (Cyprinidae). Rodzina ta obejmuje około 200 rodzajów i przeszło 1500 gatunków ryb. Brzanka różowa w środowisku naturalnym występuje w wodach płynących i stojących Azji a w szczególności w Indiach przygangesowych oraz stanach Assam, Orissa, Pendżab, Bihar i Bengal Zachodni. Osiąga tam długość do 15 cm. W akwariach tylko 6-7 cm. Wyglądem przypomina naszą krajową różankę. Ciało, jak większość ryb karpiowatych, ma wysokie, bocznie ścieśnione. Łuski duże, srebrzyste. Usta nie posiadają wąsów. Grzbiet jest ciemniejszy żółto-oliwkowo-zielony, boki jaśniejsze – szarawe, srebrzyste, brzuch jasny, prawie biały. W tylnej części ciała, nad ostatnim promieniem płetwy odbytowej, posiada czarną plamę ze złotawą, jasną obwódką. U podstawy płetwy ogonowej bywa czasem widoczna ciemnawa plama. Płetwy są żółto-pomarańczowo-różowe. Samce mają prawie czarną plamę w płetwie grzbietowej, czerń znajduje się także na końcach płetw odbytowej i brzusznych. Całe ciało samców ma różowy nalot, a w okresie tarła przybiera intensywną, jasną czerwień.
Określenie płci w okresie wzrostu jest utrudnione. W miarę dorastania różnice stają się coraz wyraźniejsze. Samce bywają mniejsze, smuklejsze i barwniejsze. Samice są wyższe („szersze”), większe i nie tak barwne.
|
Brzanka różowa, odmiana hodowlana, weloniasta. |
Hodowla brzanek różowych nie nastręcza dużych trudności. Temperatura w której należy je hodować to 20-22°C. Do rozmnażania 23-24°C. Przejściowo, o ile spadek następuje powoli i na krótki okres, znosi temperatury poniżej 20°C a nawet do 16°C.
Należy ją hodować w większych akwariach, w których przestrzeń do swobodnego pływania jest wolna od roślin. Chętnie pływają gromadnie w środkowej toni akwarium. Brzanka różowa jest rybą stadną i nabywając je trzeba zakupić co najmniej 6 sztuk. Brzanki różowe usposobione są pokojowo i mogą być hodowane z innymi rybami.
Z wyżywieniem brzanek różowych nie ma kłopotu. Przyjmują wszelkie żywe pokarmy jak rozwielitki, oczliki, rureczniki, larwy komarów, larwy ochotek i wodzieni oraz doniczkowce. Zjadają także wszelkie suche pokarmy, surowe skrobane mięso, wątrobę, cielęce lub wołowe serce.
Rozmnażanie. Do tarła przygotowujemy nie za małe akwarium (kotnik). Odpowiednie jest o wymiarach 40 x 25 cm i 20 cm wysokości, Akwarium przeznaczone do tarła starannie czyścimy, myjąc je np. roztworem soli lub nadmanganianu potasowego. Na dnie można ułożyć jedną warstwę otoczaków o średnicy 1 – 1,5 cm. Oczywiście też wysterylizowane przez gotowanie. Rośliny dajemy drobnolistne, wypłukane w wodzie, bez ślimaków czy wypławków. Odpowiednie są gałązki wywłócznika, kabomby, świecznicy lub mchu jawajskiego czy krajowego zdrojka, można także mocować do dna bujne krzaki paprotki (Ceratopteris). Akwarium napełniamy świeżą ale przez kilka dni przewietrzaną, a jeszcze lepiej filtrowaną, wodą, o twardości ogólnej około 10°n i pH 7, chociaż twardość i odczyn wody nie odgrywają tutaj bardzo ważnej roli. Akwarium tarliskowe napełnione wodą do poziomu 1 5 cm ustawiamy w pobliżu okna, wychodzącego na wschód, gdyż brzanki różowe chętnie wycierają się w promieniach porannego słońca. Do tarła odkłada się 1 samca i 1 samicę, choć można też odłożyć 2 samice i 1 samca. Samce wybieramy intensywnie ubarwione (czerwone), ruchliwe, uganiające się za samicami. Samice zaś te, które zdradzają objętością brzucha, duży zapas ikry.
|
Brzanka różowa, odmiana
hodowlana, weloniasta. |
W kotniku tarlaków nie karmimy. Tarło jest gwałtowne, z rybim tańcem godowym, i za każdym zbliżeniem samica daje 20-30 jaj. Z jednego tarła można uzyskać do 800 sztuk narybku. Po tarle należy tarlaki natychmiast odłowić, gdyż lubią zjadać ikrę. Ikra przylepia się do roślin. Po upływie około 30 godzin lęgną się larwy. Mają postać 5 mm przecinków, uczepionych na roślinach i szybach akwarium. Po dalszych kilku dniach narybek rozpoczyna normalnie pływać i poszukiwać pokarmu. Jest to chwila rozpoczęcia karmienia narybku. Jako „pierwszy” pokarm podajemy wrotki, pływiki oczlików, starannie wysiane. Jest to popularnie nazywany „pył”. Z braku tego pokarmu można podawać pantofelki, węgorki, „mikro” z własnej hodowli, a zastępczo też pokarmy suche w formie pyłu. Podajemy taki pokarm, który narybek może połknąć, to znaczy nie za duży. Czy narybek się najadł można to stwierdzić po pełnych, zaokrąglonych brzuszkach. Pokarm dobieramy taki, który narybek lubi zjadać, gdyż z nie wszystkich stawów jest chętnie zjadany. Karmić należy narybek 2 i więcej razy dziennie. Akwarium z narybkiem przewietrzamy drobnoperlistym „kamieniem”, a także filtrujemy przy pomocy filtru wewnętrznego, często czyszczonego. Z dna usuwamy osiadły muł a ubytki wody uzupełniamy taką samą wodą jak w akwarium tarliskowym. W miarę wzrostu narybek rozdzielamy do innych, większych akwariów, pamiętając o właściwościach wody. Ryby dobrze karmione, pokarmem żywym, urozmaiconym, osiągają dojrzałość płciową po 6-8 miesiącach.
Brzankę różową do Europy sprowadzono w 1903 roku.
Recenzował: dr Henryk Jakubowski
|